دیری بود به کسی دل بسته بودم

        که تمام امیدم بود ، تمام هستی ام از دنیا را زا آن او می دیدم

و زندگی را زیر سایه بید مجنونی دور از بی وفایی آدمیان گسترده بودم

                              تمام چشمانم او بود و

                                          رنگ قلبم او را می ستود.

پشت به پشت او در شالیزارقدم می زدم

                                           و نغمه عشق را می سرودم

                           لذت بودن با او آنچنان مدهوشم ساخته بود

که مشقت نبودنش را در خیال می پروراندم

                          سیاهی چشمانش رنگ آسمان را می تمود

و من چون ستاره ای مأمن گرفته در این آسمان

                                           اما دیری نپایید و

         آن روز درآن غروب پاییزی زیر گریه های بی امان آسمان

                          به تقدس نگاهش

                                    سوگند یاد کردم بمان

                                            بمانکه بی تو خواهم مرد

    و او رفت و من سالهای سال است

                                          که چشم به راه آمدنش مانده ام.